Op zich was dit stukje op het internet nooit voor bloggen bedoeld. Eigenlijk had ik dit domein gekregen omdat ik dacht dat dat het vinden van een baan zou vergemakkelijken. Zover is het nooit gekomen, dus is dit een prima plek om verhalen te vertellen. Geen idee of ik dat dagelijks ga doen, maar vandaag is een begin.

Het eerste, wat ik nadat het inmiddels alweer drie maanden goed gaat, is zeggen dat het goed gaat. Dat ging het drie maanden geleden niet. Waarom het niet goed ging? Geen idee. Drank zal er wel iets mee te maken hebben maar dat was niet alles. Hoewel het hele herstel wel begon met 11 dagen niet drinken. Toen vond ik het wel genoeg en inmiddels zijn we 90 dagen verder en het gaat, ondanks dat ik wel weer wat drink, nog steeds goed.
Het belangrijkste is dat ik weer eet… en weer onder de mensen kom, me weer was, muziek beluister, foto’s maak, oude bekenden zie, sport… kortom, ik doe weer normaal.
Het was, achteraf gezien, denk ik mijn langste depressie ooit. Een die al begon in maart. Toen begon het verwaarlozen van mijn administratie en daarna kwam de rest.
Uiteindelijk deed ik weinig anders meer dan dagelijks een aantal keer naar Albert Heijn fietsen om bier te halen.
Ik douchete niet, scheerde me niet, trok soms geen schoon ondergoed aan (bijna wel altijd schone kleding) maar ik liep gewoon vast.

Het rare is dat dit allemaal met een opname van slechts twee dagen eigenlijk allemaal opgelost was. Maar het begon met het inzien dat ik hulp nodig had.